À Isao Takahata
A tarra era vinuta sipolcru.
L'arburi intrastracciati s'erani mutati, eddi, in croci apprussimativi.
L'omi stanchi ch'arristavani, si faccivani priteddi scunsulati par quiddi ch'erani ghjunti ad essa colti.
A polvara era turrata cenara, a cenara s'era fatta tarra pistata, e arba, micca!
U firmamenti pigniva ed i steddi stracciati erani divintati lacrimi di focu chi strappavani i celi, bavacciuloni, di sta tarra. Falavani ssi steddi spezziati, à riboccu pittinati.
I varmiceddi tecchji à carri s'erani fatti rè di stu mondu. U mondu era oramai un mondu di focu vivu. Erami troscitecchji à sangui.
A vita un valiva più nudda.
E noi altri à mezu.
*U sipolcru di i lacrimi di l'accialeddi di focu.