.

.
Paisani in anda pà a fiera di u Niolu. LC Canniccioni v 1910

08/10/17

U Cigliu rossu (2)

"Tilloloy,

A posta era di i boni.
For di l'obusieri chi picchjavani nantu à Beuvraignes, à meziornu, un accadiva mai nudda par cuì. Aghju tinutu in menti (battivami a cucchja), una scappata, a maiò parti di noi, accuppati à construiscia cabannacci di casci, d'altri à piantà tenditi, pariva chi i Bosci fussini stati mandati in Trabizonda, in qualchiddocchi, indi u fondu di a piaghja, vicinu à Roye.
Una certa matina latina di ghjunghju erami pusati ind'arba (chi si era impadrunita u nostru muriciolu e chi piattava i nostri barbelés), arba chi ci tuccava à taglià e à vultà, erami cuì pusati in quidda arba alta à chjachjarà in aspitanza di a suppa, à paragunà i provi di u cuccinaru nuveddu à quiddi di Garnéro chi era statu tombu nantu à a Sarra di Vigy.
Quandu, d'un colpu, stu mattu di Faval saltò sù un pedi, a manu dritta tesa, u ditu contadinaru spuntatu, vultò u capu a manu manca soppru à l'occhji e si missi à mughjà, à scucculi tal'à quiddi di u ghjaccaru ughjulendu.
Mì, mì, mì, fighjuletti !... Oh mà !... Oh, oh, oh !...
Emi saltatu e fighjulatu cù stupori e, à trè passi di Faval, ficatu ind'arba cum'è un fiori spannatu, cum'è un cigliu rossu, un bracciu umanu, insanguinitu, un bracciu drittu tagliatu soppr'à u ghjovitu, a manu sempri viva scavava a tarra di li sò ditti quantu ch'edda avissi da piglià una radica di cui u lumineddu sanguinosu si sbalanciava pianu pianu prima di tena drittu.
Cù vivu instintu pisedimi u capu, stizendu u coddu, à fighjulà ch'eddu un ci fussi un aviò in celi. Un capiscivami micca. Ma biottu era u celi. Ma d'induva ch'edda ci viniva sta manu mozza ?
Sta mani, cannunati un si n'è vistu.
Emi scuzzulatu à Faval. Intuntiscivani l'omi.
"Parla o tontu ! Sta manu, d'induva ch'edda veni ? Ch'avarè vistu ?"
Ma Faval un sappiva nudda.
-"... L'hai vista falà da u celi ?"

Tenaru era u celi. Dolci lu soli. L'arba achigliulava, piena à api, à fiarabattuli.
Nun s'era passatu nudda.
Un capiscivami micca.
Di quali sarà statu sta manu, stu bracciu drittu, ssu sangui chu curriva, com'e corri, à a luna, u succhju di l'arburu ?
"À la soupe !" Lampò u cucinaru nuveddu chi ghjunghjiva ridulanu cù u sò paghjolu fumenti, buttoni ammanicati, cù li sò "gamelles", i sò scatuleddi di a cunserva, a sò vinaccia dinò.
Li fù rispostu :" Ta gueule, salaud (zittu o lu bruttu)!"
L'omi si sbandedini e pà a prima volta, dipoi che nò erami in quiddu settori induva un accadiva nudda, nudda, andedimi à infrugnassi sottu tarra.
Era una bedda ghjurnata.
Sarà statu u ghjornu più beddu di tutta l'annata.
Faval, solu, solu pinghjiva, sugnuzzava ind'arba calda, scuzzulatu à spasimi.
Uni pocchi di moschi verdi vensini à mettasi nantu à la sò manu.
Mai, mai un emi sapiutu ciò chi n'era statu di stu misteru, mai.*






*Blaise Cendres, La Main coupée, Denoël 1946, "Le Lys rouge", réédition Gallimard, Folio, p 408-410