Sestu ghjornu di diserzioni.
Buvunava a morti e splindiva a luna sabatina... E tanti e tanti città in ruvina.
Tamantu parcorsu, cù u bisestu adossu, da Luneville (!!!) à ghjunghja ind'i ssi circondi Parighjini, à forza di i forzi, ci sò ghjuntu! À mala pena fù fatta... e, a ridicu, ci sò ghjuntu!
Ci vulivava à veda, strada facenda, i burrascati di feli e di farru e di foccu chi s'erani purtatu tuttu. Tarra brusgiata, tarra martirizata, vultuliata, tarra adumbarciata... un arristava nudda.
Cuì, c'era statu una casa, cuì. Si vidiva. Ma, casa, un ci n'era più oramai: bistiamu, ghjenti, amori umani, un arristava nienti, cà piaghi in carri viva !
Di fatti, u nienti s'era impiutu u tuttu. Ticchjà, sì, c'erani i varmi, à ticchjassi.
A morti, cialamedda, edda si ni ridiva.
A mè, erani i gendarmi à tenami à l'aghjabu. Mi piattava da a mani à a sera ch'un pudivu viaghjà troppu à campiva: tali à a talpa surtivu di notti.
E par ciò chi era di Maria-Ughetta, mi sguiavu par edda... sempri, sempri...