.

.
Paisani in anda pà a fiera di u Niolu. LC Canniccioni v 1910

03/05/18

Septissemia

(Ci vuliva a didda e à ghjunghja à basgià u pomu ch'andavami da vescu in preti dipoi anni e anni...)
A mani Junot ci aviva mandatu una stafetta speciali. Appena arrivata à u campu, fui chjamatu.
U suldatu, tandu, à mè : "J'arrive d'Amiens. Voulez-vous, adjudant, me conduire auprès du colonel Cremillot, je vous prie? J'ai une terrible nouvelle: le capitaine Lejean est mort d'une septicémie, à l'hôpital, ce matin à 4 heures !"
Lejean, mortu, erani compii le sò peni...
Me ciarbeddu, imbambulitu, subissò in timpesta. Mi pariva d'avè persu e à babbu, e un amicu, e un parenti caru. Pinseti, mi rimittivu à eddu e cà à eddu. Mi vensini tandu sti primi paroddi: "Emi fattu tantu insemi o Lejean ! E quali ci ha da essa, avali, à cuntammi i sò provi amurosi, cù li sò "Ut duo" e li sò "Tête d'Or".
S'era spusatu à a morti, tintacciu, e a morti è cumpagna fideli, mirè.
Parò, dipoi a l'iniziu di sta guerra, a morti l'avivami guasgi dumata, accuncciata, si pò dì, parò u "guasgi" un era cà "guasgi", si capisci...
A sera, à 5 ori fui chjamatu, eiu, da u stessu culuneddu Cremillot. Senta, sintivu u sò discorsu, ma à pizzateddi stracciati : "Lejean... soldat valeureux...adjudant, cette guerre est si dure... nous nous devons... nos compagnons... morts... combat... force, courage, abnegation... dernières volontés... remets... carnet... il a demandé... Vous."

Eru scomossu e mi truvedi, quidda sera, cù lu sò caiè in manu, prontu ad annigammi in stu mari d'inchjostru, di disgrazii disumani, ch'eddu ùn n'avarà mancatu di purtà in scrittura. Puvarettu.