Piuvivani bombi à paghjulati. U bottu di i tiri di barrage di l'uni e di l'altri, alusinava a campagna e intrunava l'aria. Sara statu un'ora di mani, vidivami com'à meziornu, par divvi. À mezu à sta tunizata maiora, fù chersu à Linard.
U capitanu Lejean mi chjamò, mi dissi : "Caporal, donnez ce pli au coureur, qu'il l'apporte au plus vite au poste avancè de la côte 742."
Chjamedi à Linard ch'eddu purtessi u piegu culà. Denduli l'ordinu li dissi : "Fais attention à toi soldat."
"Ça va Sarratu, t'inquiète, j'ai l'habitude. Côte 742 !" Funi i sò ultimi paroddi.
Appena ch'eddu era partutu, l'alimani duppiavani i tiri. A mani, ch'avivu da vedalu par l'ultima volta, l'amicu innamuratu, un mi la pudivu mancu pinsà !
Parò, u lindumani, a dumenica a sera, Linard fù dichjaratu "portè disparu" da Lejean. Presu, com'à a volpi, in quiddi tavunacci di bombi chi parivani lavi, certi pieni à acqui, d'altri pieni à toppi, à cadaveri disanguinati, cadaveri mozzi, cadaveri capimuzzati e ancu peghju, tutti posti cusì in sipulturi spietati. Arpia a tarra, arpia.
Culpacciu !