.

.
Paisani in anda pà a fiera di u Niolu. LC Canniccioni v 1910

31/07/16

Edda

' Sò visu s'aviva pigliatu tuttu u spaziu di lu me capu. Ùn vidivu più cà edda, 'sò occhji, la sò buccaredda russina, u purfumu di li sò mani, di li sò muvimenti. C'è bastata una stundaredda di nienti par accenda lu focu e riposu, mancu appena !
L'amori m'era intrutu, cun Edda, incu viulenza, ind'u mè cori, ed eiu, com'à un di sti tristi suldatini di piombu, mi ni stavu rosu da a passioni, mottu ch'un cunnisciva ancora, innangaratu, prontu à lasciammi fà da tuttu e da tutti, vittima innucenti di mè stessu, culpevuli d'Edda.

Oramai, u mondu si ni pudiva spariascia, u mondu. U mondu, sparitu, a meia vita aviva da essa impiuta d'Edda, d'agna cosa d'Edda, di tuttu d'Edda.
Mi cunviniva, e cusì sia !