.

.
Paisani in anda pà a fiera di u Niolu. LC Canniccioni v 1910

14/12/13

U figliolu di preti Valintinu

Sia ciò chi ni voglia sia, Don Valintinu è un omu bonu. Ancu puru infiaratu, quandu eddu da u pulpitru, ci scuzzula, certi volti, à a messa duminicali.
Bastava à sentalu dumenica scorsa, chi n'aviva appressu à Ghjuvana Capriola ch'edda tardava à pagà a sò carrega... a tinta.
Don Valintinu è un omu chjuccareddu, grassu e tondu, unestu. Sempri a flacchina bedda assistata.

Infini chi stà mani à i primi albori, sentu picchjà à a porta di a casa.
Era Simoni in furià :
"O Sarrà, o Sarrà affacati, aiò, spiccia, spiccia !!!"
Eiu, insunnitu e furiosu : "Ma chi c'è o Simò ? T'ha puntu a malmignatta ?"
Eddu à a seria "Veni,veni, ch'aghju intesu una bocci strana in piazza à a esgia, qualcosa c'è. Aiò, andemi e veni cu mè, chi solu eiu, un mi la sentu micca".
Ghjunghjimi in piazza à a esgia e di fatti c'era un spesiu di saccu, una cufanedda appesa à a porta di l'Annuziata, ligata di siguletta à u marchjoni, chi un c'era micca a sera nanzu.
C'avvicinemi pianu pianinu. Quista pò alora ! Pigliu a cufa cun grandi primura e sentu un curpareddu caldu in manu. Simone ch'un pudiva più tena, piglia e apri à fighjulà u zitedducciu, chi u ziteddu era beddu ch'infasciulatu in un povaru quartoghju à fiori e tuttu stracciatu.
"Eiu, (bestiu e altiratu) : è masciu o femmina ?
"Ch'anche tu..." Feci Simoni, "E chi ni sogu eiu?!
Pò calendu a voci, dissi ": È una criatura apena nata !!!"
"Ed avà, chi femi ?"
"Andemi à svighjà à zia Laurina a serva di Don Valintinu (à quiddi tempi u prisbitariu cumbasgiava cu a capedda)."
S'apri a porta. Un era micca zia Laura à aprala, era Don Valintinu : "Chi c'è a st'ora ? Seti ascimiti o chini ?"
"O sgiò curà, dissi Simoni, trimendu : fighjuleti, fighjuletti aghjà..."
"Un zitidducciu abandunnatu, tamantu piccatu ! Intriti, intriti un tardeti, cu stu frettu. Tu o Sarrà, vai e sveglia à Laurina a cuglitricia, ch'edda fessi scaldà una pignata d'acqua chi stu ziteddu t'ha u frettu."
Don Valintinu cumandava u sò mondu.
Un ora doppu u ziteddu durmiva ind'i bracci di zia Laurina, saziu di u latti d'Arnestina, balia impruvisata.
Arnestina, a moglia di Petrantoni di u Fondu, aviva parturitu un mesi fà di dui masci, era una taliana, genuvesa, forti e abbastanza curaghjosa. 
Un cessava, cuntenta : "Che bello, che bello regalo. Inanzo di Natale, inanzo di Natale !!!"
È cusì chi u ziteddu (un masciu) fù chjamatu Nunziu Natali Valenti.
Nunziu pà "Inanzo, inanzo". Natali chi c'erami guasgi e Valenti pà Don Valintinu.
Certi astuti in paesi u chjamoni, pà via di stu ghjornu binidettu "Nunziu, u figliolu di u preti". 

Tre mesi doppu, Simoni u feci battizà, preti Valintinu fessi a messa e Arnestina fessi a mammuccia.