In cor' di notti (eru di sintinedda, à didda franca m'eru addurmintatu), u rombu di i cannoni di campagna bosci si missi à scuppittà. Fui scurratu e subitu ci fecci baddà tutti nant'à a ziglia calda.
I bombi schizzavani un focu murtali.
Ziiiiu, bum ! Ziiiiiiu, bum e babum !!! Senza cessà.
A puzza di murtizzu s'era impiutu ssi locchi.
A scossa lampedi à Venet in pianu, cuì, vicinu à mè. Un spisciuleddu di sangui à a gola u biuttava in poccu tempu e u sò sangui u s'aviva bittu lu tarrenu.
Ziiiiu, bum !!! D'un colpu un ciottulu di cianga s'era magnatu u pentoni vicinu.
Linard scralatu, ciarbeddu sbamganiatu era statu presu da u tarrori. U rimori l'aviva missu a sciagura à l'ossi. Sciacchitava di denti, inciampa, piglia è inghjotta u sò scicconi. Parti à rida.
Una risa narbusina, di quidda chi vi piglia quandu l'Omu è persu e si ne ridi d'eddu stessu e ch'eddu si n'infutti di a morti, di a cianga, di i fossi e di u putricheghju. "Ghjustu com'e quandu si stà à senta una baddata di Bach."*