Arimani, u sgiò Santiunacci m'ha fattu studià una puesia francesa, strana. A v'aghju detta : vogu à a scola dipoi un annu e mezu ed avà mi sbrogliu un poccu in francesi, megliu in talianu chi s'assumiglia à u corsu.
A puesia fà parlà un armaghju e si chjama : "J’ai plus de souvenirs que si j’avais mille ans*".
Dici à poccu pressu :
Un armaghju maiò -impiiutu à cartacci
À puesii, canti d'amori, canzunetti e prucessi
Capeddi inguttupati, pisanti, ind'i libri di i conti-
Piatta poccu sicreti, rispettu à lu me tintu ciarbeddu.
È una piramida, una fossa tamanta,
Chi teni ind'u sò senu più morti chi l'arca ni pò tena,
E chi mi pari à mè un cimiteriu da a luna udiata,
Induva com'à rimorsi, s'alonga, s'alonga u versu trascinatu
À sempri casticà i mè morti più cari.
Mi pari ancu à essa stanzinu pienu à passati fiori,
À mezu, un rumenzu d'affari trapassati
Induv'e palidi pitturi e piangenti pittori
Soli, sentani u fumu di qualchi ampulina di parfumu stappata.
Doppu continueghja :
Cusì longhi ch'eddi sò ssi ghjurnatoni scianchi...
Quand sous les lourds flocons des neigeuses années...
La noia, fruttu di la trista incuriosità,
Piglia i prupurzioni di l'immortalità...
Désormais tu n'es plus, ô matière vivante !
Qu'un granit entouré d'une vague épouvante,
Assoupi dans le fond d'un Saharah brumeux ;
Un vieux sphinx ignoré du monde insoucieux,
Sminticatu nant'a carta, et dont l'humeur farouche
Nun canta cà i raghji du soleil qui se couche.
È di Charles Baudelaire, Les fleurs du mal, Spleen (76). È beddu sta puesia, pari tuttu un lamentu, Ci ha da vulè ch'e l'impargu, e pò tenalu à menti.
*Ricordi n'aghju altri e più che se avissi avutu middi anni !
*Ricordi n'aghju altri e più che se avissi avutu middi anni !