Ad agna colpu, agna fulgaru, ch'eddi sighini di i nostri o di i bosci, Linard faccia stravolta, frimava bocca aparta, abbagliulatu, scuzzulatu.
Vidivu bè ch'eddu era sempri cummossu, da a strana discursata di sta mani, da u restu. Ci vuliva à truvà qualcosa.
Tandu eiu, schirzosu : "O Linard, dis moi, si hier n'existe pas... demain est alors impossible, non ?!"
Tandu eddu pinserosu : "Vous savez caporal, hier seul n'existe pas. Il y a des hiers."
Eiu : "Umbeh !... Mais, aujourd'hui celui là, celui que nous vivons, il est bien seul et unique, n'est-ce pas ?"
Eddu: "Peut-être caporal, peut-être, mais, pour hier, c'est pas pareil."
Eiu: "Si ce n'est pas pareil pour hier, il y aura alors, soldat, des demains. Celui qui tu espères Linard viendra. Continue à rêver. Tu sais, il y a longtemps que j'ai compris qu'il n'y a que le rêve qui nous tienne éveillés. Continue à l'aimer."
Ch'avivu dà pò dì ?
Pariva ch'eddu si cuntintessi di a mè risposta, ma dumani s'attagna, s'attagna.