À Catalì.
Ghjuvannimaria Santiunacci, u babbu, (di babbucciu Duminicheddu),
è stututori cuì in paesi, facci a scola à i zitteddi maiori.
À v'aghju dighjà detta, a mè, mi piaciria à imparà. À a scola ci sogu andatu poccu e micca : qualchi mesi...
Un ghjornu sò vinutu à circami, chi babbu si n'era mortu, poccu tempu doppu c'è vulusutu ad'andà à aiutà à mamma e batta a campagna.
Tandu, à a scola ci sogu andatu... à a scola di i sgiotti... quista sì ! Aghju ci aghju imparatu massi, ma quand'i vegu u merri Mattei, preti Lovichi e tutti quiddi chi sanni leghja e, megliu, quiddi chi a sanni scriva : a vi digu, mi piaciria ancu à mè à sappè.
Mi piaciria dinò à parlà u talianu o, megliu, u francesu. Antoni, eddu è andatu à scola, eti vistu ?
Tandu à s'aghju detta à Santiunacci : " Vurrariu essa imparatu anch'eiu, m'imparariati à mè ? "
Eddu seriu : " O samerò, u ghjornu che tu partisti, semi andati in casa à u tò ziu Ghjuvandumenicu, ma un hani micca scambiatu idea ".
Eddu cuntentu : " Impara chi quista un l'ha da avè à sparta ancu nimu. Megliu farii e in più magnarii ancu tù u pani biancu* ! " Veni dumani sera in casa, veni prima d'attaccà i tò faccendi, à 5 ori, ti faraghju a scola particulari !"
A notti un aghju mancu appenna durmitu. E stata una notti assignalata, piena à sogni ziteddini : Crè, tablò e criò e caiè ( quisti i paroddi francesi, pò, i sogu anch'eiu !!! )